|
I soná ke lanká men lage hai
aise
jaise har koná pe soná ke harná
dukán ke ainá ke piche
rangin thandhá cirág ke nice aise i soná ke lanká
men
sab ke karejá ke kariyá koná men
kháli sapná sajáwal hai
ánkhir
sab koi mánge hai soná ke lotá
sab ke cáhi soná ke tháli
bas
ápan ápan rastá pe
teji se já hain sab akele
kabhi samay ke áge áge
kabhi samay ke píche
i soná ke lanká ke basti ke bic men bhi
batái aisan bhatakli ham
bidesi banbási ban ke
baki ná hamke koi jánis kabhi
ná kabhi koi cinhis hamke
ánkhir i soná ke lanká men
ham bhi ápan sab dukh chipaili
rangbirang pahináw ke nice
i soná ke lanká men mar jaibe aise
thorá se sukh ke piche
Kal rát ke
tu hamár ángan men ái ke
hamár man pe khutkhutái ke
cal gaile Kausiliyá
kaun bát pe bhalá
bigarle tu hamse
áwáj ná dele
ná bulaile
kaun janam ke badlá
nikarle tu hamse
Kausilia
bhalá bol re
Dewe ándhi dhamki
khirki ke dhilá khilli ke
ták
ture tufán tomatiyan ke danthi
ukháre kusbánti ke tikki kaise
to bestar ná rok tu
jawáni ke
jabbarjast jabán
aur
cumende
kab ke jhurán
jiwan ke jhalká
tor sánwar pithi pe
phir dhire dhire
dub marok hoi
culli bhar cáhat men
bandhan ke
simá barháwat
yád ke juthá piyat
Bacal kucal
anjor jon hai
ohu bhi
kamuriyá rát
liptat apanáwe hai
abbhe
kuch dur men
dhokká dhokká andhiyár
pasijat girat
gheri
hánth pasarle
sofá pe parle
korántiyá
gahuraite rah jái
áj
cirág
ná bari
|
|
In dit Gouden Lanka
schitteren
gouden herten
op elke kruising in vele vitrines
kil besmeurd in kunstlicht
in dit Gouden Lanka
zijn donkere hoeken van ieders hart
opgetuigd met illusies
tenslotte
begeert eenieder een gouden lota
begeert eenieder een gouden thali
dus
alleen voortdravend
onderweg
soms sneller dan de tijd
soms hollend erachter
laat mij in dit Gouden Lanka
biechten hoe ik rondzwierf
de vreemde temidden van menigten
niemand die mij zag
niemand die mij herkende
in dit Gouden Lanka
leer ik verdriet te verbergen
in bonte gewaden
uitsterven zal ik
jagend op wat geluk
in dit Gouden Lanka
Gisternacht
betrad je mijn erf
klopte op mijn gemoed
en ging toen heen Kausilia
waarom raakte je
ontstemd
taal noch teken gaf je
roepen deed je niet
vergelding
uit welk leven
is dit,
Kausilia
zeg mij toch
De wind dreigt
het losse scharnier van het raam
kijk hoe
de storm tengere tomatenstelen breekt
stokken van kousebandranken uitrukt
houd niet langer tegen
dit hardnekkige hartstocht
en laat mij
de gedroogde blaar
van het leven kussen
op jouw donkere rug
laten wij langzaam vergaan
in de vloed van enkele druppels liefde
verdrinken de grenzen van deze band
overschrijden
ons laven aan besmette herinneringen
|
Uitgave 2 : Raj Ramdas 